ตะวันลับขอบฟ้ามหาสมุทร เจ้านงนุชฉุดแขนแสนสงสัย
ฉุดกระชากกลางดึกตะบึงไป สุดสงสัยไยเจ้าโลมเล้าจัง
ยังไม่ถึงห้องนอนน้องก็หยุด เธอไม่ฉุดลากไถดั่งใจหวัง
นึกไม่ถึงทำน้องใจร้อนจัง นี่ก็ยังไม่ถึงเตียงเคียงข้างกาย
ถึงห้องครัวน้องให้รัวไม่นั้งหยุด มีพิรุธไม่ให้หยุดสุดใจหาย
ให้ซอยแล้วซอยอีกจนตาลาย เหงื่อท่วมกายก็ไม่วายจะให้พอ
ซอยไม่นานแล้วนวนน้องต้องร้องซี๊ด เกิดวิกฤตอย่างไหนกระไรหนอ
น่าแปลกใจทำไมน้องน้ำตาคอล เจ้าร้องขอให้ช่วยพลันไม่ทันใจ
เจ้าร้องแทรกว่าช่วยแหกให้หนูหน่อย แล้วค่อย ๆ เอาน้ำราดให้ห่างหาย
ก็เม็ดพริกที่ตำอยู่กระเด็นไกล เข้าไปในตาน้องที่มองมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น